درمان نگهدارنده؛ توجه به همبودی‌ها

هم‌بودی اختلالات روان‌پزشکی در درمان نگهدارنده با متادون، همواره یکی از مباحث چالش‌برانگیز بوده است. این سوال همیشه مطرح است که تاثیر اختلالات همراه بر سرنوشت درمان نگهدارنده چیست و درمان نگهدارنده با اختلالات همراه چه می‌کند؟ آیا آن‌ها را بهبود می‌بخشد و یا بدتر می‌کند؟ و در نهایت اثرات فارماکولوژیک دارو با برنامه‌ی نگهدارنده‌ی آن در تقابل است یا به آن کمک می‌کند؟ تعداد پژوهش‌های مرتبط با تغییر میزان شیوع اختلالات همراه در حین درمان نگهدارنده (بعد از گذشت مدتی از درمان) بسیار محدود است و اغلب از میزان بالاتر شیوع اختلالات در بدو ورود به درمان و افزایش آن در حین درمان حکایت دارند. در این میان بسیاری از پژوهش‌ها بی‌تأثیر بودن وجود اختلالات همراه در نتیجه‌ی درمان نگهدارنده را نشان می‌دهند. ولی بعضی از پژوهش‌ها حاکی از کیفیت پایین‌تر زندگی؛ حتی با وجود درمان نگهدارنده‌ی طولانی‌مدت با متادون در بیماران دارای اختلالات همراه اعم از خلقی، اضطرابی و یا اختلال شخصیت هستند. گاهی حتی حالت عکس آن رخ می‌دهد و برخی از پژوهش‌ها بر مانایی بالاتر افراد دارای اختلال همراه نسبت به بیماران فاقد این اختلال در درمان طولانی‌مدت نگهدارنده با متادون تاکید می‌کنند. حال اگر این یافته‌ها درست باشند، آیا باید در مراکز درمان نگهدارنده بیشتر به پیگیری ریزش بیماران توجه داشت یا به درمان اختلالات همراه؟